Camino de Che Guevara

„Przez to, że idę tam, gdzie nie powinienem się znajdować, bo jako człowiek nie należę do tego miejsca, jest możliwa sztuka życia, orientacja przez dezorientację.
Ponieważ wszystkie pustynie tego świata ostatecznie zawsze znajdują się tylko w nas samych".
Reinhold Messner

Atrakcje

Huyana Potosi, Illimani, Huascaran - kwiat Andów, Cordylliera Blanca - unikat na światową skalę, kultura Indian i jej zabytki, jezioro Titikaka, solary.

Zagrożenia

Choroba wysokościowa, szczeliny, lawiny, odmrożenia, oparzenia, choroby "brudnych rąk", ameba.

Wyprawa

Wyprawa jest propozycją dla alpinistów z bardzo dobrą kondycją, którym walka na szlaku, trudne biwaki i ciężki wór na plecach nie są obce. Szczyty będące naszym celem nie są trudne technicznie, ale wejście na każdy z nich w ciągu 28 dni jest poważnym wyzwaniem dla każdego organizmu.
Celem wyprawy jest zrobienie aklimatyzacji poprzez wejście na Huayana Potosi 6088 m. n.p.m. oraz Illimani 6445 m. n.p.m. w Boliwii, następnie próba zdobycia peruwiańskiego Huascarana 6768 m. w alpejskim stylu.

ZAPYTAJ O WIĘCEJ!

Program wyprawy

1 dzień - przylot do La Paz,
2 dzień - zwiedzanie miasta, zakupy, aklimatyzacja,
3 dzień - wyjazd pod Huayana Potosi,
4, 5 dzień - założenie obozu na 5500 m i atak szczytowy,
6 dzień - powrót do La Paz, odpoczynek,
7 dzień - wyjazd do Pinaya, pod Illimani,
8-10 dzień - wyjście z depozytem na Nido de Condores, na 5500 m i atak szczytowy,
11 dzień- powrót do La Paz,
12, 13 dzień - wycieczka na Solary,
14, 15 dzień - wycieczka nad jezioro Titikaka,
16 dzień - przelot z La Paz do Limy,
17 dzień - przejazd do Huaraz,
18-26 dzień - akcja w masywie Huascaran,
27 dzień - przejazd do Limy,
28 dzień - powrót do Kraju.

SKONTAKTUJ SIE Z NAMI PO WIĘCEJ SZCZEGÓŁÓW!

Uwaga: warto się zaszczepić, szczególnie na żółtą febrę!

Sprzęt

• plecak 70-90 litrów,
• buty (skorupy lub trekki najwyższej jakości, ciepłe! Np. La Sportiva, Scarpa),
• klapki,
• skarpetki (coolmax, inne),
• bielizna antypotna,
• spodnie z polaru,
• bluzy polarowe 2 szt;
• kurtka i spodnie z membrany (gore, inne),
• kurtka puchowa,
• rękawiczki 2 szt. (na 5 palców, łapawice na 2 palce),
• steptuty,
• czapka,
• kominiarka,
• kask,
• okulary lodowcowe,
• gogle,
• krem UV 50-100,
• preparaty odstraszające komary,
• raki,
• czekan,
• kije składane,
• uprząż,
• karabinki zakręcane 3 szt.
• repsznur na prusiki 2 szt. lub t-blocki 2 szt.
• szable śnieżne 3 szt.,
• śruby lodowe 6 szt.,
• czołówka,
• kocher,
• palnik,
• gaz,
• termos,
• butelka aluminiowa,
• sztućce (nóż + łyżka),
• śpiwór,
• karimata,
• folia NRC,
• namiot (klub skoordynuje ilość ludzi i namiotów),
• apteczka + leki osobiste,
• przybory toaletowe,
• paszport,
• pieniądze

Inne informacje

Huayna Potosi
6088 m n.p.m.
Huayna Potosi [za: wikipedia.org]
Huyana Potosi jest doskonale widoczny z La Paz. Jest rekomendowana jako dość prosta do zdobycia, lecz nie można jej lekceważyć. W drodze na szczyt pokonuje się rozległy lodowiec z licznymi szczelinami. Na graniach tworzą się nawisy śnieżne. Wymagane jest używanie liny, kątowników śnieżnych i śrub lodowych.

Illimani
6438 m n.p.m.
Illimani widziane z La Paz [za: wikipedia.org]
Illimani jest najwyższym szczytem Cordylliery Real, łańcucha liczącego około 160 km długości, w którym ponad 600 szczytów przekracza wysokość 5 tyś. m. Góra jest doskonale widoczna z La Paz. Pierwsi znani Europejczycy (C. Weiner oraz J. de Grumkow) dotarli w jej rejon w 1877 roku i weszli na Pico de Paris 6130 m, boczny szczyt masywu. Natomiast pierwsze wejście na wierzchołek główny odbyło się 1940, a jego sprawcami byli niemieccy wspinacze (R. Boetcher, F. Fritz, W. Khun). Góra ma wyrazistą sylwetkę, jej potężna grań budzi respekt i przyciąga wzrok każdego alpinisty. Składa się z trzech wierzchołków głównych i kilki pobocznych, najwyższy jest wierzchołek południowy 6462 m. następnie północny 6380 m. i środkowy 6332 m. Droga klasyczna jest pozbawiona technicznych trudności i jest wyceniana na PD+AD. Jest to droga z wieloma powtórzeniami. Prowadzi śnieżną granią, przez rozległe pola lodowca, z eksponowanymi fragmentami o nachyleniu do 40 stopni. Jednak na Illimani znajdziemy też liczącą 1300 m wysokości i najeżoną serakami ścianę południową, o charakterze mikstowym. Również południowo-zachodnia grań oferuje ciekawe wspinanie. Równie wspaniała jest dziewięciokilometrowa, wschodnia ściana, o wysokości od 1000 do 1400 m, stale narażona na lawiny kamienne i lodowe, a pokonana pierwszy raz w 1982 roku (A. Mesili i F. Pimienta). Działalność w masywie jest trudna z powodu mocno poszczelinionych lodowców i lodospadów.

Huascarán
6768 m n.p.m.
Nevado Huascarán widziane z Cordillera Negra [za: wikipedia.org]
Nevado Huascarán - czwarta góra Andów, najwyższa góra Peru i Cordylliery Blanca. Posiada dwa wierzchołki Sur i Norte (6650 m), oddzielone od siebie przełęczą Garganta (6000 m). Największą ścianą masywu, o wysokości 1600 m, jest północna ściana H. Norte, wznosząca się nad jeziorem Llanganuco. Na uwagę zasługuje również ściana północno-wschodnia, oddzielona od północnej potężną, 4 km granią oraz ściana północno-zachodnia.
Masyw jest otoczony dolinami: od południa doliną Ulta, od północy dol. Llanganuco, od zachodu dol. Santa i od wschodu dol. Huaripampa. Pierwsza próba wejścia na wierzchołek północny odbyła się 1904 roku, za sprawą angielskiego podróżnika R. Enock’a, który dotarł na 5100 m. Ostatecznie szczyt zdobyli szwajcarscy przewodnicy R i G. Taugowalder w towarzystwie Amerykanki Annie Peck w 1908 roku. Natomiast H. Sur jako pierwszy zdobył zespół niemiecko-austryjacki, pod kierownictwem P. Borchersa w roku 1932. W 1970 roku masyw znalazł się w centrum trzęsienia ziemii, na skutek którego z zachodniej ściany północnego wierzchołka zeszła potężna lawina kamienna, która zniszczyła miasta Huaraz oraz Yungay. W górach zginęło wówczas 14–tu wspinaczy z Czechosłowacji, a w dolinach 80 tys. ludzi. Szczyt jest popularny, ponieważ wejście na niego drogą klasyczną (PD/PD+) nie wymaga dużych umiejętności technicznych, wymaga za to dobrej kondycji. Oczywiście w masywie poprowadzono wiele dróg, które mogą być wyzwaniem dla ambitnych wspinaczy np. droga francuska (ED1, V A1) z 1966 r. (R. Jacob, C. Jaccoux, R. Paragot, i D. Leprince-Ringuet), droga hiszpańska (ED2, VI A3) z 1983 r. (J. Moreno, J. Tomas, C. Valles) czy włoska diretissima (ED 3, VI+ A3) z 1977 r. (R. Casarotto). Mimo istnienia ponad 20 różnych dróg masyw nie jest jeszcze wyeksploatowany. Na pokonanie nadal czeka zachodnia ściana Huascarana Północnego.